Twee jaar geleden kwam ik thuis met een burn-out. Wat een impact heeft dit op je gezin, kinderen en vooral jezelf. Je weet niet meer waar je t zoeken moet, wanneer doe je t goed en hoe ga je t allemaal doen. Je kinderen breng je met een schuldgevoel drie dagdelen naar de opvang zodat je even kunt bijtanken. Je bent immers zo ontzettend moe. Je gaat proberen hier zelf een invulling aan te geven. Probeert hobby’s op te pakken, sporten en rust te creëren door thuis een rigoureuze schoonmaak te houden. En dan zit je weer. In een schoon opgeruimd huis, hobby’s die hartstikke leuk gaan, kinderen die tevreden zijn. En wie ben je zelf? Ik wou iets voor mezelf maar liep vast. Dus ik gaf aan dat ik weer terug wou in m’n oude werk. Lekker op de vrachtwagen. Het antwoord wat ik vaak kreeg; dit moet je niet doen, dit is niet haalbaar. Kantoor is beter voor je. Dan heb je regelmaat. Vervolgens een gesprek met m’n re-integratie begeleider. Zij zei gelijk; ik weet iemand die jou heel goed kan helpen. Ik maak een afspraak voor je en dan belt ze je. En inderdaad. Dat gebeurde. Dan moet je weer je verhaal doen, weer uitleggen aan een nieuw gezicht wat er aan de hand is. Maar t voelde gelijk vertrouwd vanaf t eerste moment. De tranen kwamen bij t eerste gesprek, en ik had er gelijk vertrouwen in dat Marleen me verder kon helpen. We zijn gesprekken aangegaan, hebben confronterende spellen gespeeld. Maar wat heb ik mezelf leren kennen. Liep tegen dingen aan, waar Marleen een lekkere nuchtere oplossing voor had. Zij bekijkt t van buitenaf en gaf me goeie adviezen waar ik echt iets mee kon. Kreeg kleine opdrachten waardoor ik bewuster naar dingen keek. En ze leerde mezelf weer te vinden. Naast t zorgen en moederen, weet ik weer hoe t is hoe belangrijk jezelf bent. We hebben gesproken over werk en Marleen begreep me direct. Samen met het uwv hebben we een oplossing bedacht met een werkervaringsplaats. En raad eens? Ik heb een contract gekregen en heb de leukste baan. Achter t stuur, op de vrachtwagen. Daar waar ik blij van wordt.